Een meisje van 16...

Zoals dat meestal gaat met youtube hop je van het 1 naar het andere

Het is een koude zondagmiddag als ik mij achter de computer installeer.
De kinderen zijn lekker aan spelen en kijken tv, vriend is bij een dartwedstrijd.
Heerlijk... me time.
Ik start youtube op om met mijn koptelefoon op heerlijk vanachter mijn pc te swingen.
En zoals dat bij Youtube meestal gaat hop je van het 1 naar het andere.
Je kent het wel...
Voordat ik het weet kom ik uit bij One direction.
Het is nogal een fenomeen. Als ik zie hoe de jongens zijn "opgedroogt" begrijpt de tienermeid die ik ooit was het wel. Ok... Cougarmodus weer uit. Is hun muziek nu ook echt de moeite waard?
Na een paar liedjes te hebben geluisterd besluit ik dat het best aardig is.
Ik betrap me zelf erop dat ik The story of my life altijd keihard meeblér in de auto.
Nooit geweten dat dat van hen is.

The Shippers
Bij het lezen van de comments kom ik er al gauw achter dat de fans uit 2 kampen bestaat.
Oh nee, directioners moet ik zeggen he? Het is nogal  wat om bij te houden.
Deze 2 kampen zijn de zogenaamde shippers.
1 groep gelooft er heilig in dat 2 van de bandleden een relatie hebben.
Youtube staat bol van het "bewijs"

Dan raak ook ik gezogen in de problematiek van de tieners.
hmm laten we dat zogenaamde bewijs eens bekijken.
Eerst zie ik gewoon 2 vrienden die misschien iets te vriendelijk met elkaar omgaan.
Maar naarmate ik langer browse begin ik toch wat te zien in de zogeheten Larryshippers.
Ik schud mijn hoofd. Waar ben je nou helemaal mee bezig? Serieus!? Verspil je hier je tijd aan?
Ga de was eens opvouwen ofzo. Maar ik kan mijzelf niet losrukken van mijn beeldscherm en blijf klikken.
Langzaam maar zeker ontpop ik mij als een ware Larryshipper en voel iets van medelijden.
Als dit waar is, is het heel sneu. Niet kunnen zijn wie je wilt zijn.
Mijn zoektocht gaat verder. Ik kom talloze tweets en tumblrs tegen.
Oké nu is het genoeg! Weg van die computer.

het laat me niet meer los.
Ik ga verder met mijn dagelijkse bezigheden.
Maar ik merk dat bovenstaande mijn brein bezighoudt.
Ik hou zelfs een pleidooi tegenover mijn vriend.
Hij kijkt me wat verwart aan. Hoe kom je daar nou weer bij?
Hij lacht... Dan moet ik ook lachen.

Een meisje van 16.

Even denk ik terug aan de tijd toen ik 16 was.
Op die leeftijd kun je je behoorlijk druk maken over zulke dingen.
Geen zorgen over kinderen die niet op tijd in hun bed liggen.
Geen zorgen of de rekeningen wel op tijd zijn betaald, of over de was die er nog staat.
Toen was het: "Wat trek ik dit weekend aan?" En zal ik nog een jongen aan de haak slaan?
Heerlijk ongedwongen vrijheid blijheid.
Mijn gezin is geweldig en ik hou er van om mama te zijn.
Maar wat was dat onbezorgde leventje toch fijn.

De volgende ochtend kijk ik even op facebook en gaat mijn 16 jarige ik naar twitter.
Stiekem tweet zij #wesupportYouLOU
Mijn 16 jarige ik kijkt tevreden naar het beeldscherm, terwijl mijn 29 jarige ik officieel toegeeft geen leven te hebben.

Ach het kind in ons wil soms ook wat.
Misschien als ik dit toelaat is ze die pubermeid weer even rustig...