Dag mooie donkere adonis

 

Als ik opzij kijk zie ik een man in de rij staan. Mijn mond valt open. En omdat ik Trijntje ben, gebeurd dat natuurlijk niet onopvallend.

Weer eens dag als alle anderen. Alleen nu met iets mooier weer.
Met een beetje de zomer in mijn bol stap ik op mijn fiets richting de supermarkt.
Ietwat verveeld doe ik mijn fiets op slot en stap de winkel binnen.
Dan gaat mijn blik opzij naar de rij mensen die staat te wachten bij de kassa.
Wat is dat!?
Daar staat me toch een adonis te wachten in de rij.
Mijn mond valt open en ik sta stil, hierdoor botst er natuurlijk iemand tegen mij op.
Langzaam ruk ik mijn blik los van de adonis.
Maar het hele gebeuren is natuurlijk niet onopgemerkt gebleven.
De adonis pakt mijn blik terug, even stapt hij uit de rij.
Alsof hij wil zeggen"toe maar, kijk dan ook maar even naar mijn perfect gebouwde lichaam"
Ik zucht. Wanneer hij mijn kant oploopt (waarschijnlijk om een doos te pakken)
schud ik mijn hoofd en stap ik de winkel binnen.

Mijn wangen zijn rood, en ik heb het behoorlijk warm.
Toch ben ik er best zeker van dat de airco in de winkel aan staat.
Een grijns verschijnt op mijn gezicht. Aangezien ik maar in een klein dorp woon vraag ik mij af waar de adonis zich al die tijd heeft verstopt.
Brengt het mooie weer ze misschien naar buiten?
Wanneer ik iets aan het personeel moet vragen merk ik dat ik haast niet uit mijn woorden kom.
Ik moet lachen, ogen prikken in mijn rug, ik kijk opzij.
Daar staat de adonis nog te wachten nadat hij zijn boodschappen heeft gedaan.
Nog even vang ik een glimp op van zijn stoppelbaardje,donkere doordringende ogen en halflange haar.
Slik...
Snel verder met mijn boodschappen,vanavond moet er toch wat op tafel staan voor mijn gezin.
"OH JA! MIJN GEZIN" Even weer met beide benen op de grond dus.

Ik sluit aan in de rij op de plek waar net de adonis stond.
De radio speelt zachtjes  de eerste tonen van een one direction nummer.
Nu is het verhaal natuurlijk helemaal compleet.
Ik kan mijn proest nauwelijks onderdrukken en men kijkt mij ietwat vreemd aan.
Vrolijk lachend begroet ik de kassa juffrouw. Ook zij kijkt een beetje verward.
Ik ben namelijk altijd beleefd, maar ik kom toch best vaak over als een stuk chagrijn.
Wat doe ik mijn best om mijn gezicht weer in de plooi te krijgen.
Maar het lukt niet.

Als ik thuis kom is mijn vriend in de tuin aan het werk.
Ik vertel hem mijn verhaal. Hij lacht.
Hij weet inmiddels dat voorvalletjes als deze bij mij nooit onopgemerkt blijven.
Het is bijna een vloek zullen we maar zeggen.

Ik geniet van de zon die op mijn gezicht schijnt.
Je moet wel van de zomer houden denk ik.
Dag knappe adonis, jij maakte mijn dag een beetje vrolijker.
Ik ben erg gelukkig met mijn gezin, maar als ik je weer tegenkom.
Dan zal ik met alle plezier even weer naar je kijken.

Afscheid van een Kinderwens

Ik ben meer dan tevreden met mijn 2 meiden. Echter heb ik altijd graag 3 gewild. Nu moet ik me er bij neerleggen dat het bij 2 blijft.

Ik heb 2 prachtige meiden.
Mijn wereld, waar ik enorm trots op ben.
Maar, er is altijd iets blijven kriebelen.
Ik wilde zo graag nog 1 keer een zwangerschap meemaken en heel graag nog 1 keer bevallen.
Mijn zwangerschappen gingen echt niet van een leien dakje.
En ja, natuurlijk dat bevallen pijn. Maar wat is het een wonder als je kind in je groeit.
Wat was ik trots op mijn buik, en wat is het een magisch moment als je voor de eerste keer kennismaakt met je kindje.

Nu was mijn tweede zwangerschap en kraamtijd voornamelijk gekenmerkt door heel veel stress.
Dus erg bewust heb ik er niet van genoten. Misschien dat dat het is.
Of het feit dat ik 2 meiden heb. Zou ik onbewust nog een graag een jongen willen??
Ik weet het niet.

Een poosje terug was mijn wens voor een derde heel sterk. Mijn partner stond daar anders in.
Hij vond het wel goed zo. Of ik niet tevreden was? Ja, natuurlijk wel. Je snapt het gewoon niet.
Ik had momenten dat ik mijn vriend niet om me heen kon hebben.
Ik had maar 1 wens! Nog een kindje... en de enige die die wens in de weg stond was hij!!
Totaal irrationeel was ik,boos, verdrietig en tegelijkertijd kon ik ook niet boos zijn.
Ik lag totaal overhoop met mezelf en mijn emoties.
Mijn jongste zou bijna naar de basisschool gaan. Dan was er niemand meer in huis.
Wat zou ik nog graag 1 keer verwonderd naar kleine vingertjes en teentjes kijken. 

Na een goed gesprek hebben we besloten de deur op een kier te houden.
Mijn vriend zou niet zeggen "ik wil nooit een derde erbij" maar het werd "op dit moment niet"
Op die manier was het voor mij goed. De deur voorgoed sluiten kon ik niet.
Nu zul je misschien denken. Ik begrijp het probleem niet zo goed. Je hebt er 2! Er zijn er zoveel die niet eens 1 kindje kunnen krijgen. Geloof me, ik was me daar wel degelijk van bewust.
Maar een gevoel zomaar uitschakelen dat gaat niet. Als je hart dingen fluistert die je hoofd niet horen wil word het heel erg lastig voor jezelf. Mijn wens voor een derde was net zo sterk als mijn wens voor een eerste. Misschien nog wel sterker.
Omdat ik wist wat er bij kwam kijken. Ik wist hoe het was om zwanger te zijn. Ik wist hoe het was om te bevallen.
En ik wist hoe betoverend je baby kan zijn. Als ik mijn meiden zag spelen met hun poppen en deze hun babykleertjes aantrokken stonden de tranen mij in mijn ogen.
Toen de deur op een kier werd gezet kon ik er beter mee omgaan. Ik had niet meer het gevoel dat mij iets werd ontnomen.

Ik begon de zonnige kant te zien van het feit dat mijn jongste naar de basisschool ging.
Ik kreeg weer een beetje vrijheid terug. Mijn kinderwens verdween naar de achtergrond.
Maar hij was er nog wel. Ik wist, misschien ooit.....

Ik begon steeds meer problemen te krijgen met mijn buik.
De ene eierstok die ik nog heb was duidelijk van slag.
Zelf met de pil ging mijn cyclus alle kanten op.
Veel bloedingen en veel pijn. Maar hoe de huisarts ook aandrong. Ik wilde niet naar het ziekenhuis.
Ik kon het nog niet aan. Ernstige dingen waren uitgesloten dus ik liet het maar even zo.
Tot het moment dat ik wist dat het niet anders meer kon.
De bloedingen waren zo frequent dat ik alleen nog maar moe was.
Er moest iets gebeuren.

Zo sleepte ik mij twee weken geleden met lood in de schoenen naar de gynaecoloog.
Een meer dan bekend gezicht verwelkomde mij vriendelijk.
Er waren foto's gemaakt tijdens mijn laatste operatie ( het verwijderen van de eierstok) ik had hier om gevraagd.
Echter had ik ze nog niet gezien. Nu was ik in de gelegenheid om ze even te bekijken.
Vreemd zo'n klein iets dat zoveel problemen heeft veroorzaakt.
Er voor heeft gezorgd dat ik jaren door een hel ben gegaan.
De dokter hoorde met veel geduld mijn verhaal aan.
Na een echo kwam hij tot de conclusie dat mijn endometriose waarschijnlijk opspeelde.
Hij vertelde dat hij de tweede eierstok liever niet weghaalde.
Al was het al om de emotionele problemen die vrouwen kregen.
Dat geloofde ik direct. Toen de eerste eruit ging had ik al het gevoel dat een deel van mijn vrouwelijkheid verdween.
Als het een spoed operatie was geweest had ik minder tijd gehad om er over na te denken. Was het waarschijnlijk anders geweest.
De vraag kwam: "Willen jullie nog kinderen?" Ik antwoorde: "Hij niet, ik wel"
Hij glimlachte, in mooi verpakte woorden gaf hij aan dat dat hem waarschijnlijk niet meer werd.
Mijn cyclus is nu volledig stilgelegd. Het deurtje is dicht. Ik heb zo hard gevochten om hem op een kiertje te houden.
Wilde er niet aan. Maar nu, ik kan niet anders. Als ik een moeder wil zijn die dingen met haar kinderen onderneemt moet ik kiezen voor de kinderen die ik nu heb. Niet voor een kind die er misschien ooit of nooit zou komen.
Ik heb letterlijk afscheid moeten nemen van mijn kinderwens.
Uiteraard geniet ik van mijn meiden en denk ik soms met weemoed terug aan de tijd dat ze baby waren.
Ik stort mij op andere dingen om invulling aan mijn leven te geven.
En zoals ze wel eens zeggen... gelukkig hebben we de foto's nog.

 

Een half jaar en dan word deze dame 30. Vreselijk! Helemaal als je bedenkt dat ik al 5x 25 ben geworden. Vind/Vond jij het ook zo erg?

Nog even en mijn 30 jarig spiegelbeeld kijkt terug.

et duurt niet lang meer, nog welgeteld een half jaar.
Als ik dan in de spiegel kijk, kijkt er een 30 jarige terug.
30!!! Mijn jaren als twintiger voorbij.
Wat een drama! 30 klinkt oud, (sorry dames)
30... Nog even en ik ben op mijn retour.
Ik weet nog goed dat mijn moeder op haar 30e verjaardag haar eerste grijze haar ontdekte.
Note to self: Zorg dat je ten alle tijde haarverf in de kast hebt klaar staan.   

                                                                                 

Nu kun je misschien denken. 30? Ik zie het probleem niet zo.
Tja ik kan het niet uitleggen. Het is een gevoel....
Het gevoel dat ik me volwassen en verantwoord moet gaan gedragen.
Geen schuine grapjes meer waar ik zo enorm van hou.
Niet meer de kroeg in duiken om even stoom af te blazen...
En als ik dan wel naar de kroeg gaan en je krijgt die vraag "Hoe oud ben je eigenlijk"
Dan moet je zeggen.... 30....
29 klinkt zoveel lekkerder, 29! nog in de bloei van je leven en totaal nog niet op je retour.
30, 30 Klinkt gewoon deprimerend.
Weg met de sexy lingerie en in come the granny pants.
Geitenwollen sokken paraat en weg met de mini rok.    

              

Je word ouder Trijn, dingen waardoor je je jong voelt kunnen echt niet meer.
Zitten je haren niet in de plooi? Wat kan het schelen. Er kijkt toch niemand meer naar je.  
De tijd dat je nog een mooie jonge bloem was is voorbij.
Waar in het begin van je twintiger jaren, verliefdheid, verloving, trouwen en kinderen in het verschiet liggen, is dat met 30 wel heel anders.
Bij begin 30 ligt over een poosje de overgang in het verschiet, het moment dat je kinderen zich voor je gaan schamen terwijl ze voor die tijd nog tegen je op keken.
Als je nu een levensverzekering af wil sluiten dan moet je meer betalen. Je verwachting is toch niet zo lang meer.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik in mijn 29 wel een klein beetje een mini midlife crisis heb ervaren.
Met bepaalde dingen voelde ik mij even weer echt jong.
Voelde ik mij precies zo als toen ik een jaar of 19 was.
aaaah 19, toen voelde ik mij jong, mooi, gewild en kon ik de wereld aan.
Dat is nu bij tijd en wijle wel even anders.
Zoals jullie misschien wel weten stortte ik mij een tijdje geleden vol in de wereld van de directioners*. 
Ondeugend puberig voelde ik mij toen.
Af en toe open ik twitter nog even en zorg ik dat ik weer op de hoogte ben.
Stiekem browsed de puber in mij af en toe nog even naar wat lekkere mannelijke hapjes.
Waarna de gedachte dat je straks met recht een cougar genoemd word er snel voor zorgt dat ik mijn pagina afsluit.
Ik droom weg bij Ed Sheeran* die een geweldige uhm... hoe zullen we het noemen? Sexy.. dans tevoorschijn tovert.
En mijn bijna 30 jarige zelf vraagt zich af hoe ik ooit zo diep heb kunnen zinken.

 

 Ik vind geraniums eigenlijk best wel mooi.

Ach misschien is 30 worden nog niet zo erg
Ik vind geraniums best mooie planten.
Nee, even alle gekheid op een stokje.

Ik zie echt met angst en beven de 30 tegemoet.
Natuurlijk weet ik dat het leven niet ophoudt bij 30.
Maar wat zit er een lading aan die leeftijd.
Ik heb dan ook besloten niet mijn 30e verjaardag te vieren maar ik geef een pre 30 party.
Lekker vieren dat ik nog 29 ben.

Maar lieve lotgenoten.
Vertel mij eens, zie je er ook zo tegenop?
En alle dertigers. Alsjeblieft deel uw wijsheden met mij.
Is er misschien stiekem een hele stoere club waar je pas bij komt als je 30 word?
Of blijft alles hetzelfde? Gewoon zoals het is, dag in en dag uit?