Een half jaar en dan word deze dame 30. Vreselijk! Helemaal als je bedenkt dat ik al 5x 25 ben geworden. Vind/Vond jij het ook zo erg?

Nog even en mijn 30 jarig spiegelbeeld kijkt terug.

et duurt niet lang meer, nog welgeteld een half jaar.
Als ik dan in de spiegel kijk, kijkt er een 30 jarige terug.
30!!! Mijn jaren als twintiger voorbij.
Wat een drama! 30 klinkt oud, (sorry dames)
30... Nog even en ik ben op mijn retour.
Ik weet nog goed dat mijn moeder op haar 30e verjaardag haar eerste grijze haar ontdekte.
Note to self: Zorg dat je ten alle tijde haarverf in de kast hebt klaar staan.   

                                                                                 

Nu kun je misschien denken. 30? Ik zie het probleem niet zo.
Tja ik kan het niet uitleggen. Het is een gevoel....
Het gevoel dat ik me volwassen en verantwoord moet gaan gedragen.
Geen schuine grapjes meer waar ik zo enorm van hou.
Niet meer de kroeg in duiken om even stoom af te blazen...
En als ik dan wel naar de kroeg gaan en je krijgt die vraag "Hoe oud ben je eigenlijk"
Dan moet je zeggen.... 30....
29 klinkt zoveel lekkerder, 29! nog in de bloei van je leven en totaal nog niet op je retour.
30, 30 Klinkt gewoon deprimerend.
Weg met de sexy lingerie en in come the granny pants.
Geitenwollen sokken paraat en weg met de mini rok.    

              

Je word ouder Trijn, dingen waardoor je je jong voelt kunnen echt niet meer.
Zitten je haren niet in de plooi? Wat kan het schelen. Er kijkt toch niemand meer naar je.  
De tijd dat je nog een mooie jonge bloem was is voorbij.
Waar in het begin van je twintiger jaren, verliefdheid, verloving, trouwen en kinderen in het verschiet liggen, is dat met 30 wel heel anders.
Bij begin 30 ligt over een poosje de overgang in het verschiet, het moment dat je kinderen zich voor je gaan schamen terwijl ze voor die tijd nog tegen je op keken.
Als je nu een levensverzekering af wil sluiten dan moet je meer betalen. Je verwachting is toch niet zo lang meer.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik in mijn 29 wel een klein beetje een mini midlife crisis heb ervaren.
Met bepaalde dingen voelde ik mij even weer echt jong.
Voelde ik mij precies zo als toen ik een jaar of 19 was.
aaaah 19, toen voelde ik mij jong, mooi, gewild en kon ik de wereld aan.
Dat is nu bij tijd en wijle wel even anders.
Zoals jullie misschien wel weten stortte ik mij een tijdje geleden vol in de wereld van de directioners*. 
Ondeugend puberig voelde ik mij toen.
Af en toe open ik twitter nog even en zorg ik dat ik weer op de hoogte ben.
Stiekem browsed de puber in mij af en toe nog even naar wat lekkere mannelijke hapjes.
Waarna de gedachte dat je straks met recht een cougar genoemd word er snel voor zorgt dat ik mijn pagina afsluit.
Ik droom weg bij Ed Sheeran* die een geweldige uhm... hoe zullen we het noemen? Sexy.. dans tevoorschijn tovert.
En mijn bijna 30 jarige zelf vraagt zich af hoe ik ooit zo diep heb kunnen zinken.

 

 Ik vind geraniums eigenlijk best wel mooi.

Ach misschien is 30 worden nog niet zo erg
Ik vind geraniums best mooie planten.
Nee, even alle gekheid op een stokje.

Ik zie echt met angst en beven de 30 tegemoet.
Natuurlijk weet ik dat het leven niet ophoudt bij 30.
Maar wat zit er een lading aan die leeftijd.
Ik heb dan ook besloten niet mijn 30e verjaardag te vieren maar ik geef een pre 30 party.
Lekker vieren dat ik nog 29 ben.

Maar lieve lotgenoten.
Vertel mij eens, zie je er ook zo tegenop?
En alle dertigers. Alsjeblieft deel uw wijsheden met mij.
Is er misschien stiekem een hele stoere club waar je pas bij komt als je 30 word?
Of blijft alles hetzelfde? Gewoon zoals het is, dag in en dag uit?