Afscheid van een Kinderwens

Ik ben meer dan tevreden met mijn 2 meiden. Echter heb ik altijd graag 3 gewild. Nu moet ik me er bij neerleggen dat het bij 2 blijft.

Ik heb 2 prachtige meiden.
Mijn wereld, waar ik enorm trots op ben.
Maar, er is altijd iets blijven kriebelen.
Ik wilde zo graag nog 1 keer een zwangerschap meemaken en heel graag nog 1 keer bevallen.
Mijn zwangerschappen gingen echt niet van een leien dakje.
En ja, natuurlijk dat bevallen pijn. Maar wat is het een wonder als je kind in je groeit.
Wat was ik trots op mijn buik, en wat is het een magisch moment als je voor de eerste keer kennismaakt met je kindje.

Nu was mijn tweede zwangerschap en kraamtijd voornamelijk gekenmerkt door heel veel stress.
Dus erg bewust heb ik er niet van genoten. Misschien dat dat het is.
Of het feit dat ik 2 meiden heb. Zou ik onbewust nog een graag een jongen willen??
Ik weet het niet.

Een poosje terug was mijn wens voor een derde heel sterk. Mijn partner stond daar anders in.
Hij vond het wel goed zo. Of ik niet tevreden was? Ja, natuurlijk wel. Je snapt het gewoon niet.
Ik had momenten dat ik mijn vriend niet om me heen kon hebben.
Ik had maar 1 wens! Nog een kindje... en de enige die die wens in de weg stond was hij!!
Totaal irrationeel was ik,boos, verdrietig en tegelijkertijd kon ik ook niet boos zijn.
Ik lag totaal overhoop met mezelf en mijn emoties.
Mijn jongste zou bijna naar de basisschool gaan. Dan was er niemand meer in huis.
Wat zou ik nog graag 1 keer verwonderd naar kleine vingertjes en teentjes kijken. 

Na een goed gesprek hebben we besloten de deur op een kier te houden.
Mijn vriend zou niet zeggen "ik wil nooit een derde erbij" maar het werd "op dit moment niet"
Op die manier was het voor mij goed. De deur voorgoed sluiten kon ik niet.
Nu zul je misschien denken. Ik begrijp het probleem niet zo goed. Je hebt er 2! Er zijn er zoveel die niet eens 1 kindje kunnen krijgen. Geloof me, ik was me daar wel degelijk van bewust.
Maar een gevoel zomaar uitschakelen dat gaat niet. Als je hart dingen fluistert die je hoofd niet horen wil word het heel erg lastig voor jezelf. Mijn wens voor een derde was net zo sterk als mijn wens voor een eerste. Misschien nog wel sterker.
Omdat ik wist wat er bij kwam kijken. Ik wist hoe het was om zwanger te zijn. Ik wist hoe het was om te bevallen.
En ik wist hoe betoverend je baby kan zijn. Als ik mijn meiden zag spelen met hun poppen en deze hun babykleertjes aantrokken stonden de tranen mij in mijn ogen.
Toen de deur op een kier werd gezet kon ik er beter mee omgaan. Ik had niet meer het gevoel dat mij iets werd ontnomen.

Ik begon de zonnige kant te zien van het feit dat mijn jongste naar de basisschool ging.
Ik kreeg weer een beetje vrijheid terug. Mijn kinderwens verdween naar de achtergrond.
Maar hij was er nog wel. Ik wist, misschien ooit.....

Ik begon steeds meer problemen te krijgen met mijn buik.
De ene eierstok die ik nog heb was duidelijk van slag.
Zelf met de pil ging mijn cyclus alle kanten op.
Veel bloedingen en veel pijn. Maar hoe de huisarts ook aandrong. Ik wilde niet naar het ziekenhuis.
Ik kon het nog niet aan. Ernstige dingen waren uitgesloten dus ik liet het maar even zo.
Tot het moment dat ik wist dat het niet anders meer kon.
De bloedingen waren zo frequent dat ik alleen nog maar moe was.
Er moest iets gebeuren.

Zo sleepte ik mij twee weken geleden met lood in de schoenen naar de gynaecoloog.
Een meer dan bekend gezicht verwelkomde mij vriendelijk.
Er waren foto's gemaakt tijdens mijn laatste operatie ( het verwijderen van de eierstok) ik had hier om gevraagd.
Echter had ik ze nog niet gezien. Nu was ik in de gelegenheid om ze even te bekijken.
Vreemd zo'n klein iets dat zoveel problemen heeft veroorzaakt.
Er voor heeft gezorgd dat ik jaren door een hel ben gegaan.
De dokter hoorde met veel geduld mijn verhaal aan.
Na een echo kwam hij tot de conclusie dat mijn endometriose waarschijnlijk opspeelde.
Hij vertelde dat hij de tweede eierstok liever niet weghaalde.
Al was het al om de emotionele problemen die vrouwen kregen.
Dat geloofde ik direct. Toen de eerste eruit ging had ik al het gevoel dat een deel van mijn vrouwelijkheid verdween.
Als het een spoed operatie was geweest had ik minder tijd gehad om er over na te denken. Was het waarschijnlijk anders geweest.
De vraag kwam: "Willen jullie nog kinderen?" Ik antwoorde: "Hij niet, ik wel"
Hij glimlachte, in mooi verpakte woorden gaf hij aan dat dat hem waarschijnlijk niet meer werd.
Mijn cyclus is nu volledig stilgelegd. Het deurtje is dicht. Ik heb zo hard gevochten om hem op een kiertje te houden.
Wilde er niet aan. Maar nu, ik kan niet anders. Als ik een moeder wil zijn die dingen met haar kinderen onderneemt moet ik kiezen voor de kinderen die ik nu heb. Niet voor een kind die er misschien ooit of nooit zou komen.
Ik heb letterlijk afscheid moeten nemen van mijn kinderwens.
Uiteraard geniet ik van mijn meiden en denk ik soms met weemoed terug aan de tijd dat ze baby waren.
Ik stort mij op andere dingen om invulling aan mijn leven te geven.
En zoals ze wel eens zeggen... gelukkig hebben we de foto's nog.