Dag mooie donkere adonis

 

Als ik opzij kijk zie ik een man in de rij staan. Mijn mond valt open. En omdat ik Trijntje ben, gebeurd dat natuurlijk niet onopvallend.

Weer eens dag als alle anderen. Alleen nu met iets mooier weer.
Met een beetje de zomer in mijn bol stap ik op mijn fiets richting de supermarkt.
Ietwat verveeld doe ik mijn fiets op slot en stap de winkel binnen.
Dan gaat mijn blik opzij naar de rij mensen die staat te wachten bij de kassa.
Wat is dat!?
Daar staat me toch een adonis te wachten in de rij.
Mijn mond valt open en ik sta stil, hierdoor botst er natuurlijk iemand tegen mij op.
Langzaam ruk ik mijn blik los van de adonis.
Maar het hele gebeuren is natuurlijk niet onopgemerkt gebleven.
De adonis pakt mijn blik terug, even stapt hij uit de rij.
Alsof hij wil zeggen"toe maar, kijk dan ook maar even naar mijn perfect gebouwde lichaam"
Ik zucht. Wanneer hij mijn kant oploopt (waarschijnlijk om een doos te pakken)
schud ik mijn hoofd en stap ik de winkel binnen.

Mijn wangen zijn rood, en ik heb het behoorlijk warm.
Toch ben ik er best zeker van dat de airco in de winkel aan staat.
Een grijns verschijnt op mijn gezicht. Aangezien ik maar in een klein dorp woon vraag ik mij af waar de adonis zich al die tijd heeft verstopt.
Brengt het mooie weer ze misschien naar buiten?
Wanneer ik iets aan het personeel moet vragen merk ik dat ik haast niet uit mijn woorden kom.
Ik moet lachen, ogen prikken in mijn rug, ik kijk opzij.
Daar staat de adonis nog te wachten nadat hij zijn boodschappen heeft gedaan.
Nog even vang ik een glimp op van zijn stoppelbaardje,donkere doordringende ogen en halflange haar.
Slik...
Snel verder met mijn boodschappen,vanavond moet er toch wat op tafel staan voor mijn gezin.
"OH JA! MIJN GEZIN" Even weer met beide benen op de grond dus.

Ik sluit aan in de rij op de plek waar net de adonis stond.
De radio speelt zachtjes  de eerste tonen van een one direction nummer.
Nu is het verhaal natuurlijk helemaal compleet.
Ik kan mijn proest nauwelijks onderdrukken en men kijkt mij ietwat vreemd aan.
Vrolijk lachend begroet ik de kassa juffrouw. Ook zij kijkt een beetje verward.
Ik ben namelijk altijd beleefd, maar ik kom toch best vaak over als een stuk chagrijn.
Wat doe ik mijn best om mijn gezicht weer in de plooi te krijgen.
Maar het lukt niet.

Als ik thuis kom is mijn vriend in de tuin aan het werk.
Ik vertel hem mijn verhaal. Hij lacht.
Hij weet inmiddels dat voorvalletjes als deze bij mij nooit onopgemerkt blijven.
Het is bijna een vloek zullen we maar zeggen.

Ik geniet van de zon die op mijn gezicht schijnt.
Je moet wel van de zomer houden denk ik.
Dag knappe adonis, jij maakte mijn dag een beetje vrolijker.
Ik ben erg gelukkig met mijn gezin, maar als ik je weer tegenkom.
Dan zal ik met alle plezier even weer naar je kijken.

Afscheid van een Kinderwens

Ik ben meer dan tevreden met mijn 2 meiden. Echter heb ik altijd graag 3 gewild. Nu moet ik me er bij neerleggen dat het bij 2 blijft.

Ik heb 2 prachtige meiden.
Mijn wereld, waar ik enorm trots op ben.
Maar, er is altijd iets blijven kriebelen.
Ik wilde zo graag nog 1 keer een zwangerschap meemaken en heel graag nog 1 keer bevallen.
Mijn zwangerschappen gingen echt niet van een leien dakje.
En ja, natuurlijk dat bevallen pijn. Maar wat is het een wonder als je kind in je groeit.
Wat was ik trots op mijn buik, en wat is het een magisch moment als je voor de eerste keer kennismaakt met je kindje.

Nu was mijn tweede zwangerschap en kraamtijd voornamelijk gekenmerkt door heel veel stress.
Dus erg bewust heb ik er niet van genoten. Misschien dat dat het is.
Of het feit dat ik 2 meiden heb. Zou ik onbewust nog een graag een jongen willen??
Ik weet het niet.

Een poosje terug was mijn wens voor een derde heel sterk. Mijn partner stond daar anders in.
Hij vond het wel goed zo. Of ik niet tevreden was? Ja, natuurlijk wel. Je snapt het gewoon niet.
Ik had momenten dat ik mijn vriend niet om me heen kon hebben.
Ik had maar 1 wens! Nog een kindje... en de enige die die wens in de weg stond was hij!!
Totaal irrationeel was ik,boos, verdrietig en tegelijkertijd kon ik ook niet boos zijn.
Ik lag totaal overhoop met mezelf en mijn emoties.
Mijn jongste zou bijna naar de basisschool gaan. Dan was er niemand meer in huis.
Wat zou ik nog graag 1 keer verwonderd naar kleine vingertjes en teentjes kijken. 

Na een goed gesprek hebben we besloten de deur op een kier te houden.
Mijn vriend zou niet zeggen "ik wil nooit een derde erbij" maar het werd "op dit moment niet"
Op die manier was het voor mij goed. De deur voorgoed sluiten kon ik niet.
Nu zul je misschien denken. Ik begrijp het probleem niet zo goed. Je hebt er 2! Er zijn er zoveel die niet eens 1 kindje kunnen krijgen. Geloof me, ik was me daar wel degelijk van bewust.
Maar een gevoel zomaar uitschakelen dat gaat niet. Als je hart dingen fluistert die je hoofd niet horen wil word het heel erg lastig voor jezelf. Mijn wens voor een derde was net zo sterk als mijn wens voor een eerste. Misschien nog wel sterker.
Omdat ik wist wat er bij kwam kijken. Ik wist hoe het was om zwanger te zijn. Ik wist hoe het was om te bevallen.
En ik wist hoe betoverend je baby kan zijn. Als ik mijn meiden zag spelen met hun poppen en deze hun babykleertjes aantrokken stonden de tranen mij in mijn ogen.
Toen de deur op een kier werd gezet kon ik er beter mee omgaan. Ik had niet meer het gevoel dat mij iets werd ontnomen.

Ik begon de zonnige kant te zien van het feit dat mijn jongste naar de basisschool ging.
Ik kreeg weer een beetje vrijheid terug. Mijn kinderwens verdween naar de achtergrond.
Maar hij was er nog wel. Ik wist, misschien ooit.....

Ik begon steeds meer problemen te krijgen met mijn buik.
De ene eierstok die ik nog heb was duidelijk van slag.
Zelf met de pil ging mijn cyclus alle kanten op.
Veel bloedingen en veel pijn. Maar hoe de huisarts ook aandrong. Ik wilde niet naar het ziekenhuis.
Ik kon het nog niet aan. Ernstige dingen waren uitgesloten dus ik liet het maar even zo.
Tot het moment dat ik wist dat het niet anders meer kon.
De bloedingen waren zo frequent dat ik alleen nog maar moe was.
Er moest iets gebeuren.

Zo sleepte ik mij twee weken geleden met lood in de schoenen naar de gynaecoloog.
Een meer dan bekend gezicht verwelkomde mij vriendelijk.
Er waren foto's gemaakt tijdens mijn laatste operatie ( het verwijderen van de eierstok) ik had hier om gevraagd.
Echter had ik ze nog niet gezien. Nu was ik in de gelegenheid om ze even te bekijken.
Vreemd zo'n klein iets dat zoveel problemen heeft veroorzaakt.
Er voor heeft gezorgd dat ik jaren door een hel ben gegaan.
De dokter hoorde met veel geduld mijn verhaal aan.
Na een echo kwam hij tot de conclusie dat mijn endometriose waarschijnlijk opspeelde.
Hij vertelde dat hij de tweede eierstok liever niet weghaalde.
Al was het al om de emotionele problemen die vrouwen kregen.
Dat geloofde ik direct. Toen de eerste eruit ging had ik al het gevoel dat een deel van mijn vrouwelijkheid verdween.
Als het een spoed operatie was geweest had ik minder tijd gehad om er over na te denken. Was het waarschijnlijk anders geweest.
De vraag kwam: "Willen jullie nog kinderen?" Ik antwoorde: "Hij niet, ik wel"
Hij glimlachte, in mooi verpakte woorden gaf hij aan dat dat hem waarschijnlijk niet meer werd.
Mijn cyclus is nu volledig stilgelegd. Het deurtje is dicht. Ik heb zo hard gevochten om hem op een kiertje te houden.
Wilde er niet aan. Maar nu, ik kan niet anders. Als ik een moeder wil zijn die dingen met haar kinderen onderneemt moet ik kiezen voor de kinderen die ik nu heb. Niet voor een kind die er misschien ooit of nooit zou komen.
Ik heb letterlijk afscheid moeten nemen van mijn kinderwens.
Uiteraard geniet ik van mijn meiden en denk ik soms met weemoed terug aan de tijd dat ze baby waren.
Ik stort mij op andere dingen om invulling aan mijn leven te geven.
En zoals ze wel eens zeggen... gelukkig hebben we de foto's nog.

 

Een half jaar en dan word deze dame 30. Vreselijk! Helemaal als je bedenkt dat ik al 5x 25 ben geworden. Vind/Vond jij het ook zo erg?

Nog even en mijn 30 jarig spiegelbeeld kijkt terug.

et duurt niet lang meer, nog welgeteld een half jaar.
Als ik dan in de spiegel kijk, kijkt er een 30 jarige terug.
30!!! Mijn jaren als twintiger voorbij.
Wat een drama! 30 klinkt oud, (sorry dames)
30... Nog even en ik ben op mijn retour.
Ik weet nog goed dat mijn moeder op haar 30e verjaardag haar eerste grijze haar ontdekte.
Note to self: Zorg dat je ten alle tijde haarverf in de kast hebt klaar staan.   

                                                                                 

Nu kun je misschien denken. 30? Ik zie het probleem niet zo.
Tja ik kan het niet uitleggen. Het is een gevoel....
Het gevoel dat ik me volwassen en verantwoord moet gaan gedragen.
Geen schuine grapjes meer waar ik zo enorm van hou.
Niet meer de kroeg in duiken om even stoom af te blazen...
En als ik dan wel naar de kroeg gaan en je krijgt die vraag "Hoe oud ben je eigenlijk"
Dan moet je zeggen.... 30....
29 klinkt zoveel lekkerder, 29! nog in de bloei van je leven en totaal nog niet op je retour.
30, 30 Klinkt gewoon deprimerend.
Weg met de sexy lingerie en in come the granny pants.
Geitenwollen sokken paraat en weg met de mini rok.    

              

Je word ouder Trijn, dingen waardoor je je jong voelt kunnen echt niet meer.
Zitten je haren niet in de plooi? Wat kan het schelen. Er kijkt toch niemand meer naar je.  
De tijd dat je nog een mooie jonge bloem was is voorbij.
Waar in het begin van je twintiger jaren, verliefdheid, verloving, trouwen en kinderen in het verschiet liggen, is dat met 30 wel heel anders.
Bij begin 30 ligt over een poosje de overgang in het verschiet, het moment dat je kinderen zich voor je gaan schamen terwijl ze voor die tijd nog tegen je op keken.
Als je nu een levensverzekering af wil sluiten dan moet je meer betalen. Je verwachting is toch niet zo lang meer.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik in mijn 29 wel een klein beetje een mini midlife crisis heb ervaren.
Met bepaalde dingen voelde ik mij even weer echt jong.
Voelde ik mij precies zo als toen ik een jaar of 19 was.
aaaah 19, toen voelde ik mij jong, mooi, gewild en kon ik de wereld aan.
Dat is nu bij tijd en wijle wel even anders.
Zoals jullie misschien wel weten stortte ik mij een tijdje geleden vol in de wereld van de directioners*. 
Ondeugend puberig voelde ik mij toen.
Af en toe open ik twitter nog even en zorg ik dat ik weer op de hoogte ben.
Stiekem browsed de puber in mij af en toe nog even naar wat lekkere mannelijke hapjes.
Waarna de gedachte dat je straks met recht een cougar genoemd word er snel voor zorgt dat ik mijn pagina afsluit.
Ik droom weg bij Ed Sheeran* die een geweldige uhm... hoe zullen we het noemen? Sexy.. dans tevoorschijn tovert.
En mijn bijna 30 jarige zelf vraagt zich af hoe ik ooit zo diep heb kunnen zinken.

 

 Ik vind geraniums eigenlijk best wel mooi.

Ach misschien is 30 worden nog niet zo erg
Ik vind geraniums best mooie planten.
Nee, even alle gekheid op een stokje.

Ik zie echt met angst en beven de 30 tegemoet.
Natuurlijk weet ik dat het leven niet ophoudt bij 30.
Maar wat zit er een lading aan die leeftijd.
Ik heb dan ook besloten niet mijn 30e verjaardag te vieren maar ik geef een pre 30 party.
Lekker vieren dat ik nog 29 ben.

Maar lieve lotgenoten.
Vertel mij eens, zie je er ook zo tegenop?
En alle dertigers. Alsjeblieft deel uw wijsheden met mij.
Is er misschien stiekem een hele stoere club waar je pas bij komt als je 30 word?
Of blijft alles hetzelfde? Gewoon zoals het is, dag in en dag uit?

Hoera, ik ben rijk!

Iedereen droomt er wel eens van. Rijk zijn. Maar hoe is het nou eigenlijk om rijk te zijn? Nou, dat zal ik je vertellen.

Hallo medemama's, wellicht hebben jullie wel eens een blog van mij voorbij zien komen.
Zo niet, dan zal ik me nog eventjes een keer voorstellen.
Ik ben dus Shenoby. Nou is dat natuurlijk een gebruikersnaam ;) Mijn echte naam is Trijntje.
29 lentes jong en mama van 2 prachtige dochters.
Ik ben al bijna 12 jaar samen met mijn vriend en ik heb 3 honden en 3 katten.
2  van de 3 honden zijn chihuahua's dus of je dat als "hond" mag rekenen? That is for you to decide.
Ik woon in een leuk huis die helemaal naar mijn smaak is ingericht.
En in de zomer geniet ik met de kinderen van onze tuin.  

Nu ben je deze blog vast gaan lezen omdat je benieuwd bent hoe rijk ik ben.
Of hoe ik rijk ben geworden. Zou ik een loterij hebben gewonnen?
Zijn mijn ouders rijk? Misschien had ik wel een supergoed lopend bedrijf die ik heb verkocht.?

Heb je je ooit afgevraagd wat rijkdom is dan?
Of is rijkdom alleen uit te drukken in geld?
Betekent het automatisch dat ik een super banksaldo heb.

Helaas dan moet ik jullie echt teleurstellen.
Ook wij moeten de eindjes af en toe behoorlijk aan elkaar knopen.
Maar toch... ik ben een ontzettend rijk persoon.

Ik heb 2 prachtige dochters. Waar ik zielsveel van hou.
Twee meiden noemen mij "Mama" een titel die ik altijd al wilde hebben.
Even leek het dat ik deze titel nooit zou dragen. Maar het lot bleek mij toch goed gezind.
Hun glimlach is van goud  en een "ik hou van jou mama" is meer waard dan duizenden euro's
Ik geniet van de voorjaarszon op mijn gezicht, terwijl ik met mijn honden loop.
Een lekker muziekje uit mijn radio tovert een glimlach om mijn lippen.
De momenten waarop ik lekker met mijn vriend op de bank zit of een gesprek voer, zijn als een pareltje.
Ik heb familie waar ik op terug kan vallen.
Na jaren heel veel pijn te hebben gehad, kan ik nu met een redelijk lage dosering morfine mijn leven weer gewoon leiden.
De "roestbak" voor mijn deur brengt me waar ik gaan wil.
Mijn mogelijkheden zijn eindeloos.

Heb je dan geen wensen meer? Vraag je je misschien af.
Jazeker wel. Heel veel zelfs, ik heb zelfs nog kinderlijke dromen.
Maar over het algemeen ben ik een gelukkig mens.
Net als schoonheid zit rijkdom van binnen.
Met geld kan je heel veel kopen. Maar je koopt er geen echte liefde mee.
Tevredenheid, gezondheid en aardigheid liggen niet in de schappen van de winkels.
Maar ze zijn allemaal onbetaalbaar.

Ik heb geen dikke spaarrekening.
Ik heb geen babboe  in mijn schuur (ja hoor! daar is die, ik kon natuurlijk niet achterblijven :-P)
Ik heb geen zwembad in mijn tuin.
En voor mijn huis betaal ik huur.

Maar toch lieve mama's ik ben zo rijk.
Ik heb dingen die met geld niet te koop zijn.
En ik ken liefde die met geen enkele pen te beschrijven is.

Weet je nog? Vroeger? Toen alles nog zo simpel was?

Weet je nog? Vroeger?
Weet je nog? Vroeger? Toen je je jas en schoenen aandeed en in de auto of op de fiets stapte?
Weet je nog dat je op vrijdag besloot uit te gaan en dan een paar uur later stond te dansen op de dansvloer?
De tijd dat je als verassing voor je lief een weekendje weg boekte?
Tja, die tijd is voorbij als je kinderen hebt.
Van te voren moet je een tas gaan pakken. Luiers, doekjes, drinken, iets lekkers. Oh ja vergeet niet om een schoon setje kleren mee te nemen!
Ligt de buggy al in de auto? Even weg gaan vergt als mama iets andere planning dan toen je nog alleen was.

"even" boodschappen doen
Wat een leuk woordje is dat toch "even".
Want "even" is er als mama niet meer bij.
De boodschappen doen met kinderen is al een hele onderneming.
Boodschappenlijst: check
Kinderen jas aan: check
Kinderen schoenen aan: "ga je schoenen nou eens aantrekken!
Boodschappentas: check
"kom op dames in de auto"
Zitten de kinderen eindelijk in hun stoel de gordel om. Wil je wegrijden. portemonnee vergeten.
Auto weer uit,terug naar binnen, geld pakken en weer naar buiten.
Eindelijk! we kunnen gaan. Kom je bij de winkel besef je dat je de lege flessen bent vergeten.
Bij de winkel kinderen uit de auto en als je klaar bent hup weer op de zitjes, gordels dichtklikken.
En soms moet je ook nog naar meerdere winkels ook!

Als je uitsliep dan voelde je je uitgeslapen.
Het leven met kinderen is nogal een beetje anders dan zonder kinderen.
Vooral aan kleine dingen kun je dit merken.
Als je vroeger uitsliep, dan voelde je je ook uitgeslapen.
Ik zal eerlijk bekennen dat ik me niet meer kan herinneren dat ik me volledig uitgeslapen voelde.
Als je 'savonds op de bank gaat zitten ligt er vaak nog wat speelgoed, was of iets anders wat je eigenlijk nog zou moeten opruimen.
Overal vind je speelgoed en iedere week schreeuw je wel eens een keer, omdat je met je voeten op iets kleins gaat staan.

Maar weet je nog? Vroeger? Toen je nog geen kinderen had?
Geen moeder zal het ontkennen. Haar leven is nogal veranderd met de komst van haar kroost.
Ze heeft minder tijd voor haarzelf en spontaan iets ondernemen zit er niet meer in.
Er moet oppas geregeld worden of ze moet rekening houden met de tijd dat haar kinderen weer uit school komen.
Maar weet je nog?Vroeger?Toen je nog geen kinderen had?Toen was er niemand die zei: "mama, ik hou van jou!"
Smolt je niet bij het zien van een lachje.
Genoot je niet zo van de stilte zoals je dat nu doet.
Was er niemand die altijd een glimlach op je gezicht toverde in hoe zo'n bui je ook was.
Nam je de tijd die je alleen met je partner had gewoon voor lief.
Tja vroeger was het leven goed.
Maar vandaag is het fantastisch!

Rij het witte busje maar voor,trek me een dwangbuis aan en voer me maar af.

Gekkenhuis!
Je hebt van die dagen, dagen waarop je je haren wel uit je hoofd wilt trekken en je kinderen achter een hele rol behang.
Vandaag was voor mij zo'n dag.
Nu moet ik heel eerlijk zeggen dat deze week de dagen sowieso al leuk beginnen.
Iedere morgen word ik gewekt met "aaaaaaahhh neeeeee niet doen! Auw. MAMA!!!!!"
Ik storm uit bed om even flink te mopperen.
Als je nog geen ochtendhumeur hebt, dan krijg je er wel één.
Helemaal gratis en voor niets.
Hup tanden poetsen dan kunnen we naar beneden.

Beneden gaat het feestje nog even door. 

Eenmaal beneden is het niet veel anders.
Mijn jongste haalt er momenteel veel voldoening uit om haar grote zus te pesten.
Helemaal omdat zij zo'n softie is die toch niets terug doet.
Dus dan hoor ik weer een heleboel aaah's oeh's en auw's.
Terwijl ik brood sta te smeren voor de meiden staan er drie katten naast het aanrecht te bléren die ook mijn aandacht willen. Twee willen eten de andere naar buiten.
Eerst die beesten maar aangezien ik gestoord word van het geblér.
Als de broodjes gesmeerd zijn ga ik eerst ook even zitten, even bijkomen.
Het wassen en aankleden is een strijd van heel andere orde.
Als de 1 een rokje aanheeft wil de ander dit ook. Hetzelfde met een jurk.
"Dat shirt vind ik niet mooi" "Ik hou niet van die kleur" Of "hmm dat is niet echt mijn stijl"
Zijn zinnetjes die vaak de revue paseren. Maar mijn favoriet is: "Neehee! Dat wil ik zelluf doen!" van mijn jongste.
Mijn oudste dochter is altijd op tijd klaar. Het is de jongste die altijd roet in het eten gooit, waardoor we op het nippertje op tijd op school komen. En dat terwijl we heeeel dicht bij school wonen.
Dan sta je toch eerder op? Zou je kunnen denken. Geloof me maar dat haalt niets uit.
Been there done that!                                                                            

The sound of silence.Als mijn meiden dan naar school zijn geniet ik zelf even van de rust.
Die stilte... wat kan dat fijn zijn.
Dan installeer ik mij even op de bank en zet de tv aan.
Meestal beland ie op Nat. Geo of TLC.
Mocht ik iets hebben opgenomen bekijk ik dat even in alle rust.
Daarna is het ook voor mij tijd om wat te gaan doen.
De berg was waar nooit een einde aankomt en de boodschappen.
Voordat ik het weet is het bijna 12 uur en is het tijd om mijn dames op te halen.

Maar dan heb je een dag zoals vandaag!Studiedag van school, mijn meiden zijn dus vrij.
Leuk, gezellig zul je denken. Nou dat dacht ik dus ook.
Mooi niet want mijn meiden hadden andere plannen.
Constant vliegen ze elkaar in de haren of is er ruzie om een stuk speelgoed.
De hond ligt constant te piepen omdat ie naar buiten of naar binnen wil.
1 kat zit bij de achterdeur te mauwen dat ie naar binnen wil. De ander zit richting de voordeur te bléren dat ie naar buiten wil.
Ik besluit er maar even uit te gaan.
Even uit huis en zorgen dat mijn meiden hun energie kwijt kunnen.
We gaan naar een dierenparkje waar ze even lekker kunnen spelen.
En ze zijn erg lief. Fijn! Dan is de avond tenminste rustig.
Alweer fout! Daar waar mogelijk is het nog erger!

Een normaal telefoongesprek voeren zit er niet meer in.                                                                     Na het avond eten neem ik even plaats achter de pc.
Ik kijk even op facebook en check mijn mail.
Dan besluit ik even iemand te bellen.
En zoals dat gaat bij ons thuis, zodra ik iemand anders aan de lijn heb breekt hier de hel los.
Haren trekken, schreeuwen gillen enzovoort.
Als ik na 2 kinderen mopperen nog mijzelf niet kan horen denken hang ik op.
Prompt zijn mijn meiden rustig.Even later probeer ik het nog eens. En jawel.. precies hetzelfde verhaal.
"Auw, je trekt aan mijn haar"Oh je mag niet slaan!"Nee die is van mij"
"Niet doen, daar heb ik geen zin in" "Nee ik wil niet met je spelen!"
Wanneer ik aan de rand van een zenuwinzinking sta besluit ik maar weer op te hangen.
Ik vlucht naar de wc.
Maar mama's kunnen als de kinderen thuis zijn eigenlijk niet naar de wc.
Gelijk vliegt de deur open. "Mama wat doe je?"
1 kat vliegt naar boven terwijl ze dondersgoed weten dat ze daar niet mogen komen.
De andere kat vliegt erachter aan.
Terwijl ik nog op de wc zit hoor ik de katten al vechtend van de trap afdonderen.
Ik zucht...

Rij het witte busje maar voor, trek me een dwangbuis aan en voer me maar af.Als het tijd is om de kinderen klaar te maken voor het slapen gaan word ik nog even tot het uiterste gedreven.
"Nee, ik heb geen zin in opruimen." Ik wil niet naar bed"Ik doe mijn nachtjapon niet aan."
Ik tel tot 10 om mijn geduld niet volledig te verliezen.
Gelukkig doet mijn oudste wel wat er van haar gevraagd wordt.
Terwijl mijn jongste voor mij op de loop gaat omdat ze haar nachtjapon niet aan wil, staat de hond weinig subtiel tegen zijn bak te rammen omdat ie water wil.
Ik hoor weer een kat bléren die naar binnen wil en de telefoon gaat.
Ik slaak een klein kreetje en denk "Rij het witte busje maar voor, trek me mijn dwangbuis maar aan en voer me maar af!
Gelukkig slapen mijn meiden nu en is de rust weder gekeerd.
Maar morgen, morgen dan begint alles weer opnieuw! En toch, toch zou ik met niemand willen ruilen....

 

Meisje van 16... deel 2.

Sissi
Dinsdagavond ben ik alleen met mijn meiden.
Na even disco te hebben gehad merk ik op dat het bijna bedtijd is.
Totaal niet subtiel word ik erop gewezen dat het morgen studiedag is en ze vrij zijn.
Ooooh mam.. mogen we nog een film met je kijken? Ik kijk op de klok. Kwart over 7, ach vooruit.
"Maar wat willen jullie kijken dan?" Het blijft stil.
Dan besluit ik Sissi uit de kast te halen en af te stoffen.
Aahhh Sissi... Ik was in dezelfde leeftijd als mijn oudste toen ik de film voor het eerst zag.
Aangezien de film in het Duits is besluit ik hem in grote lijnen eerst uit te leggen.
Mijn dochters raken gelijk geboeid bij het zien van de prachtige jurken en mooie haren.
Om kwart over 8 slapen ze allebei.
Ik zet de dvd op pauze en breng mijn meiden naar bed.
Als ik weer beneden ben besluit ik hem alleen af te kijken.
Vol bewust van de werkelijke tragiek die Sissi betreft laat ik mij meesleuren in de romantiek.
Best apart, aangezien je waarschijnlijk geen vrouw vind die minder romantisch is ingesteld dan ik.
Na deel 1 zet ik deel 2 op ik heb verder toch niet veel te doen.

Mijn 16 jarige ik laat even van haar horen.Inmiddels is mijn vriend thuis gekomen.
Hij kijkt naar de tv en zucht.
Gekscherend zegt hij met hoge stem "oohw mein Franz" om daarna met zwaardere stem "oh mein Sissi" te zeggen. Inmiddels weet hij beter en zal hij dus nooit meer een kwaad woord spreken over Sissi. 
Daar hebben zijn moeder en ik wel voor gezorgd.
Hij verdwijnt na een kort gesprek achter de pc.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik wat hij aan het doen is.
Dan ineens geeft mijn 16 jarige ik mij een por.
"Hallo, let jij wel even op?? Kijk eens even wat hij nu leest!"
Ik kijk opzij. Met een beheerste en bijna verveelde toon vraag ik: "Oh is dat One Direction? "
"uhu"
Mijn 16 jarige ik springt op van de bank, terwijl mijn 29 jarige ik mijn benen onder controle houdt.
Op deze manier kan ik redelijk normaal richting hem lopen.

Haar hart maakt een sprongetjeBij het lezen van het artikel maakt haar hart een sprongetje.
De jongens geven toe dat er binnen de groep wel eens met elkaar gezoend is.
Enigzins wordt de aandacht afgeleid van de zogenaamde Larry Stylinson.
Maar toch... het staat er!
Ik grijns van oor tot oor. Zou het nu toch niet zo lang meer duren dat alles uitkomt?
Inmiddels heb ik namelijk ook mijn vriend al ingelijfd in de Larry Shippers.
Ook hij wilde weten waar de commotie nou om ging.
Na 20 minuten op youtube te hebben rond gekeken besloot hij.
"Ja, je hebt gelijk. Ik ben overtuigd"
Lachend hebben we elkaar aangekeken dat we ons hier zo druk over maakten.

Het tragische liefdesverhaal van deze tijd.Als ik er over nadenk zie ik een paar overeenkomsten met Frans en Sissi.
Een stel die graag samen wil zijn, maar die het door anderen moeilijk word gemaakt.
Een stel waar veel mensen van houden, maar die anderen niet graag samen zien.
De tijd zal het leren hoe dit verhaal zal aflopen.
Laten we hopen dat er wat minder tragiek, minder moord en zelfmoord ten tonele zal komen als bij Sissi.
Tijden veranderen. Vroeger hadden we assepoester en haar prins.
Tegenwoordig hebben we Harry en Louis.

Mijn 16 jarige ik groet jullie en peace out!
Als er nieuws is op Larryfront weet ik zeker dat ze dit graag met jullie zal delen.

Gordijnen dicht and let spring in.

Een studentenhuis is er niks bij.

Als ik om me heen kijk zie ik een bom explosie van rotzooi.
Pffff een studentenhuis is er niks bij.
Hier moet ik duidelijk even wat aan doen. Ware het niet dat ik zoooo geen zin heb.
Eerlijkheid gebied te zeggen dat ik geen tophuisvrouw ben.
Als ik alles netjes aan kant heb, lijkt het de volgende dag alweer of ik niets heb gedaan.
Aan mijn was komt serieus nooit een eind en ik heb het gevoel altijd achter de feiten aan te lopen.
Hoe doen die werkende moeders dat toch!? Petje af voor jullie dames.
Maar goed, back to reality. Ik moet wat gaan doen.

Waar begin ik in vredesnaam?Je weet niet waar je moet beginnen als je de bende ziet.
Nog even en dan komen mijn dames uit school en dan is het gedaan met de vrijheid.
Als ik mijn voeten voor de zoveelste keer bezeer aan playmobil prut en strijkkralen besluit ik dat de vloer waarschijnlijk een goed begin is.
Eerst die knellende spijkerbroek maar eens uit.
Ik schiet in iets comfortabeler kleding.

Gordijnen dicht and let spring in.

Zo.. nu nog even de gordijnen dicht en dan laten we de lente binnen.
Gordijnen dicht zul je denken?
Nou ja, inderdaad dicht.
Ik heb namelijk een schoonmaak playlist.
Deze pas ik aan al naar mijn mood.
Vandaag voelen mijn heupen losjes en heb ik zin om als een ware popster te staan dweilen.
Ik gooi de schuifpui open voor wat frisse lucht.
Wanneer "cheerleader, kensington en Oh ja.. One direction ;) (zie vorige blog) uit de speakers knallen,
beweeg ik mijn al dansend en zingend de kamer door.
Mijn huis is weer schoon,ik heb mijn lichaamsbeweging gehad en ik ben een stuk vrolijker.

Dus dames, vertel eens.. wat gebeurd er bij jou thuis als overdag de gordijnen gesloten zijn???

Tijd om de bloemetjes buiten te zetten!

Daar zit je dan in je prachtige huispak.
Het is weer eens zo ver.
Al een poosje heb je niets voor je zelf kunnen doen en de aanspraak die je dagelijks hebt bestaat uit 2 kleuters die denken dat ze wijzer zijn dan jij. Wat soms ook zo is.
Al dagen ga je met je haar in een staart,geen plamuur op je gezicht en je crocs de deur uit.
Ja wijffie, daar zit je dan in prachtige roze huispak.
Had je niet gedacht hé? Dat je zo zou worden?
Nee, toen je 20 was riep je nog vol zelfvertrouwen dat dát jou niet zou overkomen.
Hm.. Fail!

Tijd om de bloemetjes buiten te zetten.Op het moment dat je er echt zat van bent is het tijd dat je er even uit gaat.
Iedereen zal dat op haar eigen manier doen. Ik duik ordinair de kroeg in.
Mijn vriend vind dit prima en blijft met liefde bij de kinderen.
Nu wil het feit dat ik een single moeder heb die ook nog graag de kroeg in gaat, en jawel een zusje van 16.
Wanneer ik het weer voel kriebelen heb ik altijd even contact met mijn moeder en zusje om te polsen of er iemand mee wil.
Mijn vriend weet inmiddels al hoe laat het is als op zaterdagavond mijn app roodgloeiend staat, er flink wat gegrinnik van mijn kant komt en ik niet erg geïnteresseerd meer ben in the voice van wat dan ook.
Tijd om de bloemetjes buiten te zetten!

80.000 outfits en niks om aan te trekken.
Vroeger, ja vroeger! Zo'n 12 jaar en 2 kinderen geleden was ik een slanke den.
Alles stond me en zelfs toen had ik niks om aan te trekken.
Dat probleem bestaat nog steeds. Mijn kledingkast puilt uit.Maar nog kun je het niet vinden. Vetrolletje hier, te dikke kont daar, te platte tieten.
Tja, je moet er wat voor doen als vrouw zijnde.
Uiteindelijk hijs ik mij in een best sexy jurkje en ik kijk goedkeurend in de spiegel.
Nu je een aantal kilo's kwijt bent mag je er nog best wezen wijffie.
Ik neem mijn koffer met "schildersspullen" mee naar beneden en mijn vriend fluit goedkeurend.
Gelukkig weet hij na 12 jaar dat ik altijd braaf weer thuis kom en geen stoute dingen doe :D

Even wat plamuur erop and ready to go.
Ik sta voor de spiegel vlijtig mijn gezicht te plamuren en te beschilderen.
Van Gogh is er niks bij.
Als na de zoveelste keer de winged eyeliner mislukt laat ik het er maar bij zitten.
Vroeger lukte dat in 1 keer en stond het goed.
Misschien ben je er te oud voor schiet het door mijn hoofd. Je bent tenslotte bijna 30!
Ik schuif de gedachte van het 30 worden maar even opzij.
Ik draai mijn hoofd een paar keer om zien of alles klopt en dan ben ik klaar om te gaan.
"Stap nu in de auto" luidt mijn appje. Ik geef mijn vriend een kus en ik beloof hem te bellen als ik richting huis rij.

De spanning giert door mijn lijf als ik de auto in zit.Mijn cd met party muziek gaat de radio in.
Bij de eerste tonen spuugt ie mijn cd weer uit.
Grrrr nog eens! Ander nummer. 2 zinnen en weer spuugt ie hem uit.
&^**)()*& gallig rotding. Nog een keer.
De zwoele stem van Enrique Eglesias vult mijn auto.
"You look at me and, girl, you take me to another place,
Got me feeling like I’m flying, like I’m out of space" Bailandoooo, Bailandooow
Even giert de spanning door mijn lijf als ik in de auto zit.
De gezonde zenuwen zoals men die wel noemt.

Hips don't lie.
Nadat ik mijn moeder en/of zusje heb opgehaald rijden we naar de kroeg.
(For the record, mijn moeder is 49 en nog jong van geest.)
Ietwat onzeker stap ik de kroeg binnen. Even aftasten..
Na een half uurtje is mijn onzekerheid verdwenen en sta ik vol zelfvertrouwen op de dansvloer met mijn heupen te draaien.
Aan aandacht geen gebrek en ik flirt er wat aan af.
Echt? Ja echt! Het is altijd leuk om te weten dat je nog goed in de markt ligt.
Mijn vriend doet dit ook als hij gaat stappen. Maar verder dan een flirt zal het nooit komen.
Wanneer een onbekende man achter me komt staan dansen, draai ik me na 10 seconden charmant weg.
Inmiddels zijn er al een aantal weten dat ik een gezin heb en dat ik geen stap verkeerd zet.
Maar.. je hebt er altijd een paar die een bord van 2 meter voor hun kop hebben.
Wanneer ik ze iets minder charmant afwijs druipen ze af met de staart tussen hun benen.
De hele avond vermaak ik mij prima zonder 1 druppel drank.
Ik dans, ik observeer en praat met mensen.
Even ben ik niet de mama van: Of de vriendin van: Ik ben gewoon Ik en af en toe ben IK dit even nodig.

Het is tijd, de hoogste tijd
Rond een uur of 3, half 4 vind ik het meestal wel genoeg geweest.
Ik zet mijn moeder en zusje netjes af en bel mijn vriend dat ik onderweg ben.
Meestal is hij nog op als ik thuis kom. We kletsen even na en doodmoe val ik in slaap.
De volgende ochtend geen wekker, geen MAMAAAAAA! mag ik naar beneden??
Nee hoor, dat neemt mijn vent voor zijn rekening.
Met een duffe kop stap ik uit bed.
Poeh! het is een wonder dat die spiegel niet breekt terwijl ik er in staar.
Jaja, je word ouder schiet het door mijn hoofd.
Ik knuffel mijn meiden en heb een lekker relaxed dagje op de bank.
In jawel... mijn huispak.

Don't you wish your girlfriend was hot like me?
Maandagochtend.
Mijn schildersdoos komt weer tevoorschijn, mijn haren zitten in de plooi.
Mijn outfit is vrouwelijk en net niet sexy.
Vrolijk breng ik mijn kinderen naar school.
Met een "dont you wish your girlfriend was hot like me attitude" doe ik mijn boodschappen.
Ik voel me mooi, vrouwelijk en sexy.
Dat straal ik uit. Heerlijk!
14 dagen later sta ik voor mijn kledingkast en mijn huispak is aanlokkelijk.
Mijn haren gaan in een staart en mijn schildersdoos blijft dicht.
Ik vind het wel prima zo.
Over een paar weken is het toch weer het moment dat mama even alles loslaat, losgaat en daardoor heerlijk oplaadt! Maar tot die tijd... zit mijn roze huispak toch wel heel erg lekker.

Een meisje van 16...

Zoals dat meestal gaat met youtube hop je van het 1 naar het andere

Het is een koude zondagmiddag als ik mij achter de computer installeer.
De kinderen zijn lekker aan spelen en kijken tv, vriend is bij een dartwedstrijd.
Heerlijk... me time.
Ik start youtube op om met mijn koptelefoon op heerlijk vanachter mijn pc te swingen.
En zoals dat bij Youtube meestal gaat hop je van het 1 naar het andere.
Je kent het wel...
Voordat ik het weet kom ik uit bij One direction.
Het is nogal een fenomeen. Als ik zie hoe de jongens zijn "opgedroogt" begrijpt de tienermeid die ik ooit was het wel. Ok... Cougarmodus weer uit. Is hun muziek nu ook echt de moeite waard?
Na een paar liedjes te hebben geluisterd besluit ik dat het best aardig is.
Ik betrap me zelf erop dat ik The story of my life altijd keihard meeblér in de auto.
Nooit geweten dat dat van hen is.

The Shippers
Bij het lezen van de comments kom ik er al gauw achter dat de fans uit 2 kampen bestaat.
Oh nee, directioners moet ik zeggen he? Het is nogal  wat om bij te houden.
Deze 2 kampen zijn de zogenaamde shippers.
1 groep gelooft er heilig in dat 2 van de bandleden een relatie hebben.
Youtube staat bol van het "bewijs"

Dan raak ook ik gezogen in de problematiek van de tieners.
hmm laten we dat zogenaamde bewijs eens bekijken.
Eerst zie ik gewoon 2 vrienden die misschien iets te vriendelijk met elkaar omgaan.
Maar naarmate ik langer browse begin ik toch wat te zien in de zogeheten Larryshippers.
Ik schud mijn hoofd. Waar ben je nou helemaal mee bezig? Serieus!? Verspil je hier je tijd aan?
Ga de was eens opvouwen ofzo. Maar ik kan mijzelf niet losrukken van mijn beeldscherm en blijf klikken.
Langzaam maar zeker ontpop ik mij als een ware Larryshipper en voel iets van medelijden.
Als dit waar is, is het heel sneu. Niet kunnen zijn wie je wilt zijn.
Mijn zoektocht gaat verder. Ik kom talloze tweets en tumblrs tegen.
Oké nu is het genoeg! Weg van die computer.

het laat me niet meer los.
Ik ga verder met mijn dagelijkse bezigheden.
Maar ik merk dat bovenstaande mijn brein bezighoudt.
Ik hou zelfs een pleidooi tegenover mijn vriend.
Hij kijkt me wat verwart aan. Hoe kom je daar nou weer bij?
Hij lacht... Dan moet ik ook lachen.

Een meisje van 16.

Even denk ik terug aan de tijd toen ik 16 was.
Op die leeftijd kun je je behoorlijk druk maken over zulke dingen.
Geen zorgen over kinderen die niet op tijd in hun bed liggen.
Geen zorgen of de rekeningen wel op tijd zijn betaald, of over de was die er nog staat.
Toen was het: "Wat trek ik dit weekend aan?" En zal ik nog een jongen aan de haak slaan?
Heerlijk ongedwongen vrijheid blijheid.
Mijn gezin is geweldig en ik hou er van om mama te zijn.
Maar wat was dat onbezorgde leventje toch fijn.

De volgende ochtend kijk ik even op facebook en gaat mijn 16 jarige ik naar twitter.
Stiekem tweet zij #wesupportYouLOU
Mijn 16 jarige ik kijkt tevreden naar het beeldscherm, terwijl mijn 29 jarige ik officieel toegeeft geen leven te hebben.

Ach het kind in ons wil soms ook wat.
Misschien als ik dit toelaat is ze die pubermeid weer even rustig...